Het verhaal van de slagroomsoezen

Niet alleen in mijn praktijk of tijdens de lessen die ik geef gebeuren wonderbaarlijke dingen. Ik vertel je graag mijn verhaal van de man, de vrouw, en de slagroomsoezen. Een tijdje terug stond ik bij Albert Heijn in de rij bij de kassa. Normaal gebruik ik de zelfscankassa maar deze keer besloot ik zomaar in de rij te gaan staan. Vóór mij staat een oudere vrouw met wat boodschappen, waaronder 1 bakje met 2 slagroom soezen in een doosje. Mijn oog valt erop, en terwijl ik er specifiek naar kijk hoor ik opeens de stem van een man: “Ja, zegt hij, je moet weten vandaag is eigenlijk onze trouwdag. Zes jaar geleden ben ik overleden en elk jaar viert ze het nog. Ik zit er dan gewoon bij hoor, in mijn vaste stoel. Ze zet zelfs koffie voor me neer en koopt elk jaar mijn lievelingstaartje, een slagroomsoes! Die laatste eet ze dan uiteindelijk zelf op trouwens, dat deed ze vroeger toen ik nog leefde ook het liefst. Mag ik het laatste hapje zei ze dan. Ik zie en voel hoe hij glimlacht en de liefde van de man voor zijn vrouw is voelbaar. Wat lief dit! Zo verbonden in liefde nog steeds. Je moet weten, dit soort "gesprekken" gaan in een split second en het is ook niet zo dat ik dan letterlijk iemand zie staan zoals je in films ziet. Het is een gevoel, een totaalbeeld, een weten en vooral het voelen van de liefde. 

En dan….begint het “gevecht” in mijn hoofd altijd. Zal ik het zeggen? Klopt het wel? Wie ben ik om dit te zeggen? Terwijl ik er over aan het piekeren ben loopt de vrouw weg met haar wagen vol boodschappen. Ok bedenk ik me...…niet delen dan maar. Tot ik bij de servicebalie sta en zij opeens achter mij verschijnt met bloemen om af te rekenen. Tjonge....nu zeggen dan? Maar ze raakt in gesprek met een bekende en het moment is alweer voorbij. Toch wel een beetje met een suf gevoel dat ik het niet gezegd heb loop ik naar mijn auto en laadt mijn boodschappen uit. Ik breng mijn winkelwagen terug en wat schetst mijn verbazing;  ja hoor, daar is ze weer, brengt ook haar wagen terug. We botsen bijna letterlijk tegen elkaar aan. Ik ben blij want weet...dit is niet voor niets; ik moet het nu wel benoemen, als dit geen duidelijk signaal is! Dus ik zeg; “goh mevrouw ik stond net achter U bij de kassa en zag die slagroomsoezen. Uw man vindt het heel leuk dat U jullie trouwdag nog elk jaar viert. En hij vindt het ook grappig dat U ook zijn soes op eet want dat deed u vroeger ook al. De vrouw kijkt mij aan en zegt: dat is toevallig dat klopt! Dat doe ik elk jaar! En ze begint een heel verhaal te vertellen. Dat ze inmiddels liever kwarktaart heeft maarja dit is de dag om de overledene te eren hè. En ze heeft diabetes dus sowieso mag ze niet zoveel taart. Verder verteld ze over haar man, zijn ziekte en terwijl ze verteld besef ik dat ze zich niet afvraagt waar mijn informatie nou vandaan komt. Voor haar is het de normaalste zaak van de wereld dat ik dit benoem en het voelt bijna als een normaal gesprek tussen haar, mij en haar man. Uiteindelijk wens ik haar een fijne dag en met name een hele mooie trouwdag. Soms denk ik dan weleens, zou ze nou als ze thuiskomt opeens bedenken huh hoe weet die vrouw dat? En dat ze dan beseft dat haar man er wel degelijk nog is? En dan bedenk ik…dat is niet aan mij, ik heb gedaan wat ik moest doen en dat is voldoende. Ik ga niet over de boodschap of de manier en of deze überhaupt ontvangen wordt. Ik vertaal slechts en geef door. Maar ik ben wel altijd onder de indruk van dit soort boodschappen. Dat de liefde blijft bestaan, wat mooi en bijzonder toch weer. En dat in Albert Heijn door 2 van die slagroomsoezen.